Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակ

«Կյանքումս առաջին անգամ զրկվեցի ազատությունից 2016թ. և 11 ամիս մնացի բանտում:

2016 թ. հուլիսին «Սասնա ծռեր»-ը գրավել էին Ոստիկանության ՊՊԾ գունդը, որից հետո Խորենացի փողոցում ծավալվող քաղաքացիական պայքարին միացել էի նաև ես: Ինձ երբեք ցույցերին բերման չեն ենթարկել: «Սասնա ծռերի» իրադարձություններին մասնակցելուց հետո, ինձ պարզապես կանչել էին Ոստիկանության բաժանմունք, որտեղ ներկայանալուց հետո, դատարանը որոշում է կայացնում կալանավորել ինձ ՀՀ Քրեական օրենսգրքի 225-րդ հոդվածի 2-րդ մասով` ոստիկաններին հարվածելու, զանգվածային անկարգություններին մասնակցելու հիմքով:

Ի սկզբանե սա համարել եմ սարքված գործ: Սկզբում նույնիսկ չէի հասկանում ինչ է կատարվում, ինչի համար են ինձ փակել, քանի որ ոստիկանները մինչ դատարան ինձ տանելը, հավաստիացնում էին, որ ես ուսուցիչ եմ, տան միակ կերակրողը, նորածին երեխա ունեմ, ապրիլյան պատերազմի կամավոր մասնակից եմ, ուստի` ինձ չեն կալանավորի, առավելագույնը 3 օր կպահեն: Բայց եղավ ճիշտ հակառակը:

Առաջին մի քանի օրը չէի հասկանում ինչ է կատարվում, հետո ինձ սկսեցի համոզել, որ այդ 25 քառակուսի մետրի մեջ եմ ապրելու: Դժվար էր ամբողջ կյանքում լինել ազատ ու հանկարծ հայտնվել չորս պատերի մեջ: Առաջին 8 ամիսը ընդհանրապես տեսակցություններն ինձ հետ արգելված էր: Իմ կալանքից հետո նորածին աղջիկս մեկ շաբաթ ջերմություն է ունեցել, մենք շատ կապված էինք միմյանց հետ, տան միակ պահողը ես էի:

Ինձ վրա 46 տուժող էին գրել, որոնցից մեկը իմ կուրսեցին էր, ում հետ 5 տարի սովորել եմ ու հիմա ոստիկան է աշխատում:

Իմ կալանավորումից 11 ամիս անց ինձ պայմանական վաղաժամկետ ազատ արձակեցին` ի շնորհիվ Հելսինկյան Քաղաքացիական Ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի փաստաբանների անաչառ աշխատանքի: Հիմա ազատության մեջ եմ, բայց միևնույն է այս դեպքից հետո, երբեք էլ չեմ վստահի ոստիկաններին, ոչ էլ դատարաններին: Վստահությունը նրանց նկատմամբ իսպառ վերացել է, քանի որ ինձ բացահայտ խաբեցին, անմեղ տեղը բանտ նստացրեցին: Ոստիկանները չեն փոխվել, պարզապես իշխանությունն է փոխվել, որը նրանց հրաման չի տալիս բռնություն կիրառելու, եթե գա նախկին իշխանությունը, ոստիկանները նույն վարքագիծը կդրսևորեն, կրկին բռնությունների կդիմեն, մարդկանց ապօրինի կկալանավորեն: Նրանք դեռ ոստիկան չեն դառել, նույն «խորհրդային միլիցան» են:

Ամենամեծ խնդիրը Հայաստանում արդարադատության և օրենքի գերկայության բացակայությունն է:

Ես մշտապես մասնակցել եմ ցույցերի և ակտիվ արտահայտել իմ քաղաքացիական դիրքորոշումը: Պայքարել եմ մեր երկրում բարեփոխումների, աղքատությունը վերացման համար: Մենք ընտանիքով էինք միշտ մասնակցում ցույցերին, ու ես երբեք ոչ մի կուսակցության անդամ չեմ եղել: Կարծում եմ հատկապես պատմության ուսուցիչը պետք է լինի ապաքաղաքական։

Ազատ արձակվելուց հետո կրկին աշխատում եմ ավագ դպրոցում` որպես պատմության ուսուցիչ: Նույն դպրոցի տնօրենը ինձ հետ ընդունեց աշխատանքի: Միակ խնդիրը, որին բախվում են, այն է, որ դատվածության համար չեն ընդունում աշխատանքի պետական կառույցներում:

Այսօր ինձ համար ամենաթանկ արժեքը իմ աղջիկն է: Եթե նրան կարողացա պաշտպանել, կկարողանամ պաշտպանել նաև հայրենիքս, Սահմանադրությունը, օրենքը: Նրան պաշտպանելուց է բխում ինձ համար մյուս բոլոր արժեքների պաշտպանությունը»: