Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակ

Lragir.am-ի զրուցակիցն է իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցը

Պարոն Սաքունց, Արցախը Հայաստանին կապող մայրուղին արդեն երկրորդ օրն է՝ փակ է։ Ի՞նչ քայլեր պետք է անեն Հայաստանի իշխանությունները։

Մենք ի սկզբանե ասել ենք, որ Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգության խնդիրները պետք է բարձրացվեն միջազգային մակարդակի վրա։ Այն եռակողմ հայտարարությունը, որով իբր թե հրադադար է հայտարարվել, ինքն իր էությամբ առոչինչ է այն իմաստով, որ ուժի սպառնալիքի ներքո է պարտադրվել։ Իսկ ուժի սպառնալիքի ներքո որևէ փաստաթուղթ իրավական որևէ բովանդակություն չի կարող ունենալ։ Անցած երկու տարիները ցույց տվեցին, որ այդ փաստաթուղթը երաշխիք չէ ոչ միայն Արցախի, այլև Հայաստանի անվտանգության ապահովման համար։ Եվ «ռուսական խաղաղապահ» անվանումով այդ զորախումբը, որը գտնվում է Արցախում, չի կարող իր առաքելությունն իրականացնել, քանի որ այդ եռակողմ հայտարարության կողմերից մեկն է, որը մասնակցել է ուժի սպառնալիքի գործարքին։ Եվ միակ տարբերակը միջազգային կառույցների ներգրավումն է։ Եռակողմ հայտարարությամբ Մինսկի խմբի եռանախագահությունը դրվեց մի կողմ, որը միակ լեգիտիմ մարմինն էր։ Հիմա փորձում են դա փոխարինել «3+3» կամ այլ տարբեր ձևաչափերով, բայց արդյունք չեն տալիս ու չեն էլ կարող տալ, որովհետև դրանց հիմքում ընկած է ուժի սպառնալիքի ներքո խնդիրների լուծման մեխանիզմը։

Ի՞նչ են ցույց տալիս այս զարգացումները, ի՞նչ նպատակ են հետապնդում՝ փակելով Բերձորի միջանցքը։

Ռուս-ադրբեջանական գործարքը՝ ռազմավարական համագործակցությունը թելադրում է եռակողմ հայտարարության մյուս կողմին՝ Հայաստանին, ենթարկվելու իրենց։ Իրենք ոչ թե զուտ փաստաթղթային, այլ բովանդակային ռազմավարական համագործակցության մեջ են։ Եվ համաձայնեցված գործում են։ Մենք այլ դեպքերում տեսնում ենք, թե ինչպես են ռուսական զորքերը ագրեսիվ գործում, օրինակ, Ուկրաինայի տարածքում։ Բայց Արցախում իրենց անահամաչափ զսպված են պահում։ Սրա հիմքը ռուս-ադրբեջանական ռազմավարական տանդեմն է, որի հիմքում սպառնալիքներով խնդիրների լուծմանը հասնելն է։

lragir.am