Կարծիք․ «Ձերբակալված և կալանավորված անձանց պահելու մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքում լրացում կատարելու մասին» ՀՀ օրենքի նախագծի վերաբերյալ

Իրավական ակտերի նախագծերի հանրային քննարկման էլեկտրոնային հարթակում 15.04.2020 – 30.04.2020թթ. ընկած ժամանակահատվածում հանրային քննարկման է դրվել «Ձերբակալված և կալանավորված անձանց պահելու մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքում լրացում կատարելու մասին» ՀՀ օրենքի նախագիծը (այսուհետ նաև՝ Նախագիծ), որով նախատեսվում է «Ձերբակալված և կալանավորված անձանց պահելու մասին» ՀՀ  օրենքի (այսուհետ նաև՝ Օրենք) 48-րդ հոդվածի 4-րդ մասում կատարել հետևյալ լրացումը.

«Եթե առկա է քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի որոշում ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց հետ տեսակցությունն արգելելու մասին, սույն հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված անձինք, բացառությամբ օրենքով նախատեսված դեպքերի, կարող են բացառապես հաղորդակցվել ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց հետ: Հաղորդակցությունը չի կարող իրականացվել մեկուսի: Եթե առկա է քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի որոշում ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց հետ տեսակցությունն արգելելու մասին, սույն հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված անձինք, բացառությամբ օրենքով նախատեսված դեպքերի, կարող են տեսակցել ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց քրեական վարույթն իրականացնող մարմնին դիմելու և թույլտվություն ստանալու դեպքում: Տեսակցության թույլտվություն տրամադրելը մերժվում է քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի պատճառաբանված որոշմամբ»։

Գտնում ենք, որ քննարկման դրված Նախագծով նախատեսված կարգավորումները վտանգում են խոշտանգումների և վատ վերաբերմունքի կանխման ուղղությամբ Հայաստանի Հանրապետության կողմից ստանձնած պոզիտիվ պարտավորությունների կատարումը, ինչպես նաև ՀՀ կառավարության հանձնառությունները՝ փակ հաստատություններում  հանրային վերահսկողության ապահովման բնագավառում: 

Այսպես, Օրենքը սահմանում է ձերբակալվածներին պահելու վայրերի և կալանավորվածներին պահելու վայրերի գործունեության նկատմամբ հասարակական վերահսկողության պահանջ, որը ենթակա է ապահովման  լիազորված համապատասխան մարմնի ղեկավարի կազմավորած հասարակական դիտորդների խմբի միջոցով (հոդված 47): Միաժամանակ, Օրենքի 48-րդ հոդվածով սահմանվում է առանց հատուկ թույլտվության ձերբակալվածներին պահելու վայր և կալանավորվածներին պահելու վայր անարգել մուտքի և ելքի իրավունք ունեցող սուբյեկտների ցանկը, որում ներառված են համապատասխան վայրերում հասարակական վերահսկողություն իրականացնող վերոնշյալ դիտորդները:

Առաջարկվող լրացման արդյունքում ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց հետ տեսակցությունն արգելելու մասին քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի որոշման առկայության դեպքում՝ Օրենքով սահմանափակվում է, ի թիվս այլոց,  արգելանքի և կալանքի տակ պահելու կատարման նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնող հասարակական դիտորդների իրավունքը՝ մեկուսի հաղորդակցվելու, ինչպես նաև տեսակցելու ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց հետ: Մասնավորապես, նման որոշման առկայության դեպքում սահմանվում է բացառապես ձերբակալված կամ կալանավորված անձի հետ հաղորդակցվելու իրավունքը, որն իր հերթին չի կարող իրականացվել մեկուսի, իսկ տեսակցությունը կարող է տեղի ունենալ միայն քրեական վարույթն իրականացնող մարմնին դիմելու և թույլտվություն ստանալու դեպքում: 

Ակնհայտ է, որ հասարակական վերահսկողության իրականացումը, ինչպես նաև դիտորդներին՝ ձերբակալվածներին և կալանավորվածներին պահելու վայրեր անարգել մուտքի և ելքի, ինչպես նաև ազատությունից զրկված անձանց հետ անարգել, կոնֆիդենցիալ հանդիպում ունենալու իրավունքի վերապահումն ինքնանպատակ չէ. արգելանքի և կալանքի տակ պահելու կատարման նկատմամբ հասարակական վերահսկողության սահմանումը հետապնդում է առաջին հերթին խոշտանգումների և վատ վերաբերմունքի դեպքերի  կանխարգելման և բացահայտման նպատակ, այն ունի առավելապես պրոակտիվ բնույթ, դրա իրականացումը չի կարող կախված լինել որևէ մարմնի կողմից նախնական թույլտվություն տալու հանգամանքից, ինչն ապահովում է չհայտարարված այցերի կատարման և խոշտանգումների և վատ վերաբերմունքի դեպքերի կանխման իրական հնարավորությունը: Միևնույն ժամանակ, այս նպատակների իրագործումը հնարավոր չէ առանց այդ հաստատություններում պահվող անձանց հետ կոնֆիդենցիալ հաղորդակցվելու, ինչպես նաև նրանց վերաբերող այլ տվյալների հասանելիության երաշխավորված հնարավորության: Հետևաբար, այցելություն կատարելիս համապատասխան վայրում պահվող անձի հետ տեսակցության արգելքը, դրա հնարավորության պայմանավորումը քրեական վարույթն իրականացնող մարմնի թույլտվությամբ, ինչպես նաև մեկուսի հաղորդակցման  հնարավորության բացակայությունը արգելափակում են նաև հրատապ արձագանք պահանջող դեպքերում անհրաժեշտ տեղեկություններ ստանալու, խոշտանգման կամ վատ վերաբերմունքի դեպքերը կանխելու հնարավորությունը, իսկ հանրային վերահսկողությունը  նշված դեպքերում դառնում է ձևական և անարդյունավետ:

Հարկ ենք համարում արձանագրել, որ Նախագծով առաջարկվող փոփոխությունները հիմնավորվել են նաև նրանով, որ Օրենքի մակարդակով արդեն իսկ առանձնացվել է սուբյեկտային այնպիսի կազմ, որի դեպքում գործնականում հնարավոր է երաշխավորել ազատությունից զրկված անձանց իրավունքի ցանկացած խախտման բացահայտումն ու դրա ուղղությամբ հետագա քայլերի ձեռնարկումը: «Սուբյեկտային նշված կազմում ընդգրկելով Պաշտպանին և փաստաբանին՝ օրենսդիրը հիմքում կարծես թե դրել է այն հանգամանքը, որ նշված անձինք անմիջականորեն (ոչ միջնորդավորված եղանակով) կարող են ապահովել ենթադրյալ խախտման դեպքի հետագա ընթացքը: Այլ կերպ՝ մի դեպքում՝ ազատությունից զրկված անձի փաստաբանը, լինելով իր վստահորդի շահերի պաշտպանը, վստահորդի անունից լիազորված է կատարելու այնպիսի գործողություններ, որոնք ուղղված են խախտված իրավունքների վերականգնմանը, իսկ մյուս դեպքում՝ Պաշտպանը Սահմանադրական օրենքով իրեն վերապահված լիազորությունների ուժով կարող է բողոքի կամ սեփական նախաձեռնությամբ սկսված քննարկման արդյունքում արձանագրել մարդու իրավունքների կամ ազատությունների խախտում»: 

Պետք է նշել, որ վերոգրյալ փաստարկն անհիմն է և չի կարող դրվել ձերբակալված և կալանավորված անձանց պահելու վայրերում հասարակական վերահսկողության սահմանափակման հիմքում:  Ավելին, վերոնշյալ սուբյեկտները ևս միջնորդավորված եղանակով են հնարավորություն ունենում ապահովելու համապատասխան անձանց իրավունքների վերականգնումը, ինչպես նաև խոշտանգման կամ վատ վերաբերմունքի դեպքերի կանխումը: Մասնավորապես, Մարդու իրավունքների պաշտպանը այլ իրավասու պետական մարմինների միջոցով (համապատասխան առաջարկություն ներկայացնելով) է փորձելու հասնել արձանագրված խախտման վերացմանը, իսկ փաստաբանը՝ համապատասխան մարմիններին դիմումներ ներկայացնելու եղանակով:

Հաշվի առնելով վերոգրյալը, ինչպես նաև խոշտանգումների և վատ վերաբերմունքի կանխարգելման նպատակով փակ հաստատություններում արդյունավետ հանրային վերահսկողության ապահովման անհրաժեշտությունը՝ կոչ ենք անում ՀՀ արդարադատության նախարարությանը հրաժարվել հասարակական դիտորդներին առնչվող իրավակարկարգավորումներից՝ փոխարենը Օրենքով բացառելով ձերբակալված կամ կալանավորված անձանց հետ հասարակական դիտորդների խմբի անդամների տեսակցությունների որևէ սահմանափակման հնարավորությունը:  

Իրավունքի զարգացման և պաշտպանության հիմնադրամ,

Բաց հասարակության հիմնադրամներ – Հայաստան,

Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակ,

«Իրավունքների պաշտպանություն առանց սահմանների» ՀԿ,

Փաստաբաններ՝

Ռոբերտ Ռևազյան, Կարեն Թումանյան

During 15.04.2020 – 30.04.2020, RA draft law on making amendments to the RA Law “On treatment of arrestees and detainees” (hereinafter also referred to as Draft) was placed on the electronic platform of discussion of legal acts’ drafts. The Draft envisages to make the following amendment to Article 48 (4) of the RA Law “On treatment of arrestees and detainees” (hereinafter also referred to as the Law):

“If the body conducting the criminal proceedings has made a decision to prohibit visits to arrestees or detainees, persons envisaged by part 2 of this Article, except for cases stipulated by law, may exclusively communicate with arrestees or detainees. The communication may not be done in private. If the body conducting the criminal proceedings has made a decision to prohibit visits to arrestees or detainees, persons envisaged by part 2 of this Article, except for cases stipulated by law, may visit arrestees or detainees after applying to the body conducting the proceedings and getting a permission. The permission to visit may be refused by the reasoned decision of the body conducting the criminal proceedings”.

We find that the regulations envisaged by the Draft under discussion threaten the implementation of RA positive obligations to prevent torture and ill-treatment, as well as the commitments of the RA Government  to ensure public supervision in closed institutions. 

Thus, the Law defines a requirement of public supervision over places of arrest and places of detention, which is to be conducted by a group of public observers established by the head of the appropriate authorized body (Article 47). At the same time, Article 48 defines a list of persons who have the right of free access to places of arrest or detention without special permission. The list also includes the above-mentioned observers conducting public supervision in the relevant places.  

As a result of the suggested amendment, if the body conducting the criminal proceedings makes a decision to prohibit visits to arestees or detainees, the Law restricts, inter alia, the following rights of the public observers conducting supervision over the implementation of detention or custody: the right to communicate in private, the right to visit arrestees or detainees.

In particular, the existence of such a decision defines exclusively the right to communicate with a detainee or an arrestee, which, in its turn, cannot be done in private, and visits can be made only after applying to the body conducting the proceedings and getting a permission.  

It is obvious that the conduction of public supervision, as well as the reservation of the observers’ right of free access to places of detention and arrest, and the right of free, confidential visits to persons deprived of liberty is not a goal in itself. Establishment of public supervision over the implementation of keeping in custody or in detention, first of all, aims at the prevention and discovery of torture and ill-treatment. Thus, its nature is more proactive and its implementation cannot be dependent on getting a permission from a body in advance, which gives a real possibility to make unannounced visits and prevent torture and ill-treatment. At the same time, it is impossible to achieve those goals without confidential communication with persons held in those institutions, and without guaranteed possibility of access to other data related to them.  Therefore, the prohibition of meeting the person held in the relevant place, its dependence on a permission from the body conducting the criminal proceedings, as well as the absence of a possibility to communicate in private, preclude the possibility to get the necessary information in cases requiring an urgent response and prevent torture and ill-treatment. Moreover, public supervision becomes perfunctory and ineffective in the mentioned cases. 

It should be recorded that the changes suggested by the Draft are also justified by the condition that Law has already defined a list of persons, in case of which it is practically possible to ensure the discovery of any violation of the rights of persons deprived of liberty and implementation of steps aimed at tackling the issue. “Including the Defender and the advocate in the above-mentioned list of persons, the legislator seems to take as a basis the condition that the mentioned persons can directly (in a non-mediated manner) ensure the   further course of the alleged violation. In other words, in one case, the advocate of the person deprived of liberty, being the defender of his/her truster’s interests, is authorised by the truster to do actions aimed at the restoration of the violated rights, and in the other case, the Defender can use his/her power reserved by the constitutional law to record, via an appeal or a discussion initiated by himself/herself, violation of human rights or freedoms”.  

It should be mentioned that the above-mentioned argument is groundless and cannot be used as a basis to restrict public supervision in places of detention and arrest. Furthermore, the above-mentioned persons, too, have a mediated possibility to ensure the restoration of the violated rights of the relevant persons, as well as the prevention of torture and ill-treatment. In particular, the Human Rights Defender is to try and eliminate the recorded violation by other state competent bodies (by presenting relevant recommendations), while the advocate is to try and eliminate the recorded violation by submitting applications to the relevant bodies. 

Taking into consideration the aforementioned, as well as the need to ensure an effective public supervision in closed institutions to prevent torture and ill-treatment, we call on the RA Minister of Justice to refuse the legal regulations related to public observers and to exclude, by Law, the possibility to restrict visits of members of the public observers’ group to arrestees or detainees. 

Law Development and Protection Foundation,

Open Society Foundations – Armenia,

Helsinki Citizens’ Assembly-Vanadzor,

Protection of Rights without Borders NGO

Advocates – Robert Revazyan, Karen Tumanyan

[:]